Zeesterren

Mijn vliegtuig naar Mitilini vertrekt over een uur. Ik wacht op Schiphol en kijk naar CNN.
Beelden van brandende huizen door bombardementen in Kunduz komen voorbij. En het bericht dat ‘artsen zonder grenzen’ deze stad heeft verlaten. In het vliegtuig heerst een uitgelaten stemming. De eerste 6 rijen zijn bezet met BN’ers en er is een camera ploeg. ‘Die gaan de vluchtelingen problematiek in beeld brengen’ denk ik. Dan neemt Danny Rook de microfoon van de pursos over en roept ‘We maken opnames voor het nieuwe tv programma zeesterren’ . Hij vervolgt ‘Rij 7 t/m 12 komen in beeld, dus haren kammen of wegduiken’. Ik zit op rij 7 doe geen van beide en film terug. De hele crew stapt uit in Izmir. De tussenlanding in Turkije is een extra stukje over zee. Een tocht die zoveel ontheemden mensen momenteel maken in gammele bootjes.
De hulpgoederen zijn aangekomen en passen maar net in mijn kleine huurauto.
De haven, het vluchtelingen kamp Kara Tepee, de busstop Oxi bij Molivos…, ik laat de beelden spreken.
De volgende ochtend 7.00 uur ontmoet ik Manon van Stichting Bootvluchteling. In haar jeep crossen we langs de noordkust. Maar het is stil heel stil, een boot in de verte en dat was het. Waarschijnlijk tot vanmiddag 15.00 uur  want de Griekse president is in Mitilini en dus houden de Turken de boten aan de andere kant vast, zo lijkt het of er niks aan de hand is. Ik besluit met mijn eigen auto de hele kust af te rijden om wat stillevens te maken. Ik kom veel vrijwilligers tegen, ze ruimen op, sorteren kleren, bereiden eten voor later vandaag….’ZEESTERREN’!