Niemandsland

Niemandsland,
Vanaf dinsdag 6 oktober komen er overdag nog nauwelijks bootjes met vluchtelingen aan op Lesbos. Wat er precies aan de hand is weet niemand. Ik zie door mijn telelens wel boten vertrekken vanaf de kust van Turkije en ook veel Turkse kustwacht. Alle bootjes worden teruggestuurd. Maar zodra de zon onder is of als de zee te wild is voor de kustwacht gaan de bootjes toch de zee op. Al twee nachten rij ik heen en weer tussen Skala Sikaminia en Oxi (de busstop en opvangkamp). Voornamelijk Syrische en Afghaanse vluchtelingen zitten drijfnat en uitgeput in mijn auto. Ik huur een kamer bij ‘Stonehouse’ in Molivos. Yorgos en Eleni zijn de eigenaren en ze vertellen hun verhaal. Eleni wil graag haar kamers verhuren aan vluchtelingen maar dat mag niet, het is bij de wet verboden want de vluchtelingen hebben geen paspoort of visum. ‘We hebben helemaal geen last van deze mensen, alleen de toeristen blijven weg’ vertelt ze terwijl ze een traan uit haar ooghoek veegt. Yorgos laat zijn been zien die vol pleisters zit, ‘Van het binnenhalen van de boten’ zegt hij.
Vroeg in de ochtend brengt Yorgos mij naar een plek waar boten vaak aankomen. Hij rijdt zijn auto half aan gort langs stenen en door distels. Hij zet mij af op een rots en vertrekt want hij heeft werk te doen. Ik klauter over de rotsen, het regent een beetje en het waait. In de verte zie ik een bootje en de fel gekleurde reddingsvesten . Het komt mijn kant op maar er is hier helemaal niemand. Geen reddingsbrigade, geen artsen. Ik trek mijn fluorescerende regenjack uit en begin te zwaaien en te lopen. Op deze manier probeer ik ze om de rotsen heen te leiden naar een strandje, het lukt. Als ik het strandje bereik is iedereen al uit de boot. Kindjes staan te klappertanden, koud, kletsnat en onder de kots. ‘Waar moeten we heen, heb je eten, heb je water, mijn vrouw is acht maanden zwanger, ik kan niet lopen een bom op mijn been gehad..help..’ iedereen roept in mijn richting. Mijn telefoon heeft geen bereik, wat nu?  Ik ken de weg en de haven is dichtbij daar is de ‘Captains table’ met droge kleren, eten en drinken. ‘Volg mij’ roep ik. In het kleine kamp achter het restaurant wordt iedereen opgelapt en vandaar uit lopen ze naar de busstop Oxi. Kinderen en kwetsbaren worden met auto’s gebracht. Inmiddels weet ik dat families bij elkaar moeten blijven. Anders kan het gebeuren dat ze bij verschillende kampen worden afgezet en elkaar niet meer terug vinden. In mijn auto passen 4 mensen maar telkens als ik een gezin met vier meevraag wijst de man naar een andere vrouw met kinderen en zegt ‘Dat is ook mijn familie’. Dan realiseer ik mij dat een man meer vrouwen kan hebben in een andere cultuur. ‘Dan moeten jullie wachten op een grotere auto’ zeg ik en neem de zwangere vrouw en haar man mee. Haar kletsnatte jeans is vervangen door een pyjamabroek met Mickey Mouse erop.